Bu fotoğrafı çok sevdim. Kırsal yaşamı tüm cılız halleriyle göz önüne sermiş. At arabası ve onu çeken iki eşek yani sahip çıkılması gereken üç nesne. Bunlara sahip çıkması gereken ve idare etmenin en derin sorumluluğunu yaşına, başına, boyuna, posuna bakmadan öğrenmesi gereken küçücük bir çocuk. Elindeki sopasıyla karakaçan ailesinin en laf dinlemeyenini gölgesinden korkutmuşa benziyor. Aslında kendi korkuyordur. Ya kaçarlarsa, ya elinden kaçırırsa diye. Önceleri seyrederek, yavaş yavaş özenerek sonrasında artık tüm yükü korkularının üstüne giderek omuzlarına almıştır ya işte şimdi; mutlu, umutlu ve büyümüştür. Kompozisyon çok iyi, betimleme düşündürücü renklerse gerçeğinin tam da aynısı, hatta aynası.
Sabahın en erken karanlığına uyanmış ve babasının yanında, büyük adam olmaya adım atmanın keyfine varmıştır. Düşmüştür boyundan büyük işlerin peşine. Bazılarımız çabuk büyümek zorundayızdır ya… Evin erkeği, babanın mirasçısıdır o. Daha kendisine sahip çıkmayı bilmezken sorumlulukları büyütmüştür küçücük bedenini, koskocaman yapmıştır onu.
Oyuncak arabası eşek arabasıdır, doğduğu günden bu yana ahırda sesini duyduğu karakaçan ailesiyse oyuncak atı pardon eşeğidir. Dahası da vardır; inekler, tavuklar, kediler… Çoğu çocuğun adını bile bilmediği bir dolu oyuncak gerçek hayvan. Birçok çocuğun hatta büyüğün bile çoğunlukla hayvanat bahçesinde ya da maketlerinden, resimlerinden öğrendiği bitki, eşya ve hayvanları o olağan yaşantısının içerisinde bulmuş hatta bunun çocuksu keyfini sürebilmiştir.
Çocukken keyiflidir ama büyüyünce o kadar da değildir. Zordur kırsal. Meşakkatli bir o kadar da ağır koşulları vardır. Oyuncakla oynamaya ya da hayvanat bahçesini ziyaret etmeye benzemez.
Çocukken güzeldir her şey. Elmayı, kirazı, vişneyi, eriği dalından, kayısıyı, cevizi çırpıldığı yerden toplarken hayvanlarımızı bağımızdan bahçemizde otlatmak biçtiğimiz otlarla beslemek. Sütümüzü ahırımızdaki inekten sağmak, yumurtayı ise tavuklarımızın pinniğinden araklamak… Çok güzeldir, çok güzel ama bir o kadar da zor.