Bugünlerde beni en çok korkutan kendi tek başınalığım. Tek başınalığımın karanlığına sürekli bir ışık arayışında oluşum ve bu çabalarımın bir sonuç vermeyecek olma ihtimali. Işıklı rüyalara, çiçekli hayallere ve neşeli düşüncelere hasret kalmak kâbusunun gerçek olma ihtimali bile beni korkutmaya yetiyor.
Mucizelere çok inanırım. Her şeyden en çok ümidimi kestiğim bir anda o mucizenin gelip beni bulacağını düşünüyor ve bekliyorum. Gelip beni bulacak ve karanlığıma ışık, kuraklığıma tazelik ve kasvetime sevinç olacak.
Bekliyorum, beklediğimin ne oluğunu bilmeden. Azıcık bir mutluluk kırıntısı için gözlerimi dikmiş o ışık huzmesine bakıyorum. Karanlığın arkasında gözüme görünen ise hayalle gerçek arası bir canlı. Kahve fincanlarında telveden benzetme yapıldığında heyecanlandıran at, murat. Bizimkisi şahlanamamış belki ama çok sakin ve acayip kararlı.
Kararlıyım, mutluluğu yakalayacak bir mucizeye denk gelmek için elimden gelen çabayı göstermeye ve tekbaşınalığımın korkusuyla yüzleşmeye. Beni bezdiren her olayı sakinlikle başımdan def etmeye. Kendimle yüzleşmeye ve iç huzursuzluğumu yenmeye. Nasıl olacağını bilmiyorum ama işte o mucize bir gün beni bulacak.