Bir fotoğrafa siyah ve beyaz ancak bu kadar yakışırdı. Kışın süslü battaniyesi kar ve üzerini örttüğü nesneler. Kış mevsiminden alışık olduğumuz bir görüntü olmasına rağmen fotoğraftaki simetri ve nesnelerin dengeli dağılımındaki çekicilik duygularımızın farklı pencerelerden akmasını sağlayabiliyor.
İlk kalkan vasıtayla alıp başımı gidesim var bu dünyadan, başka gezegenlere. Karlı bir kış gününde bembeyaz, tertemiz ve günahsız bir şekilde. Sadece benim ayak izlerimin olduğu ve güneşin ilk ışıklarında silineceğini bildiğim bir yoldan. Arkama dönüp baktığımda gerçekleşmemiş hayallerimi ayak izlerimde görebileceğim bir yerden.
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan hikayelerin konusu olmayayım. Ya da birilerinin anılarının içinde yer almayayım. Karda yürümüş ama izini belli etmemiş olayım. Varken var olmak, kıymetli olmak en güzeli, en değerlisi. Yokken yalandan vardı denilmek ise acı.
Kar gibi ışığı görünce eriyip su olmak, toprağa karışmak, ağaçların köklerine ulaşmaksa güzel. Bir işe yaramak ve bir amacın parçası olabilmek. Kar olmak ve alıp başını kaybolmak.